De kracht van uw liefde – over de zin van saamhorigheid

Even geleden op zaterdag zag ik een aflevering van Jacobine waarin aandacht werd besteed aan ‘het kerkasiel’. Verschillende betrokkenen vertelden hun verhaal en deelden hun motieven om aan het initiatief mee te doen. Ik was er van onder de indruk, nog steeds, zeker vanwege de vereende krachten van mensen die verschillende rollen in onze maatschappij bekleden.

Een liefdevolle krachtstroom

Tijdens de uitzending merkte ik dat er een zin door mijn hoofd ging. “Dan zweef ik door de wind, gedragen door uw geest en de kracht van uw liefde”. Deze zin merk ik vaker op als er in het nieuws aandacht besteed wordt aan dit onderwerp en dus besloot ik om, na de uitzending, eens uit te zoeken waar deze zin vandaan kwam. Ik stuitte op een lied dat “De kracht van uw liefde” heet en kennelijk als gezang binnen de kerkelijke wereld bekend is. Hoewel ik zelf niet geloof in een God als hogere macht buiten onszelf, zoals wel een beetje in de tekst doorklinkt, spreekt dit lied me toch aan. Het geeft woorden aan een liefdevolle krachtstroom, groter dan wijzelf waar we op terug kunnen vallen en wat ons kan dragen. De naam God is voor mij een begrip die betekenis geeft aan deze liefdevolle krachtstroom; een alles overstijgende liefde die overal sluimerend aanwezig is, in mensen, tussen mensen, in de natuur, in alles en overal. Het is, in mijn optiek, een menselijke keuze of we ons verbinden met deze liefdevolle kracht en het laten stromen of dat we het niet doen en andere belangen voorop stellen waardoor het vervormd of zelfs geblokkeerd raakt met allerlei nare gevolgen van dien.

De mens als dienend instrument

Tijdens de uitzending benoemde één van de predikanten dat de kerk zichzelf niet vooropstelde bij de opvang van het gezin in de Bethelkerk, maar dat zij op kwam voor mensen in nood en hun rechten combineerde met de liturgie. Precies dat spreekt me zo aan. De daden van mensen uit verschillende geloofstromingen, de politiek, t.v. programma’s of gewoon mensen op straat werden, vanuit mijn perspectief bezien, ingegeven door deze liefdevolle krachtstroom waardoor het groter werd en via allerlei kanalen mensen over de hele wereld bereikte. Het concrete resultaat ervan is een meer humane benadering van mensen die in Nederland asiel aanvragen en we hebben tegelijkertijd gezien wat het effect kan zijn van de mens als dienend instrument van een liefde groter dan wijzelf. Doordat het gezin een beroep op de kerk deed, werd die universele liefdevolle stroom aangesproken bij de mensen die zij benaderen. Het was vervolgens de keuze van de betreffende predikant om het toe te laten en door te geven in de vorm van een actie. Vervolgens heeft ieder individu die volgde de keuze gehad om zich met deze liefdevolle stroom te verbinden en zijn of haar maatschappelijke rol te benutten als dienend instrument voor die liefde of om dit niet te doen. Ik vind het maar een mooi idee dat er zo iets groots en wezenlijks bereikt kan worden met de keuze van één enkel individu.

De kracht van onderlinge verbondenheid

Wat me vooral zo aanspreekt, is dat alle individuele keuzes verbindend werkten en dat de mens vanuit dit dienende principe meer bleek te zijn dan de som der delen. De grootsheid die daarin verscholen ligt, waarbij we als mens onderdeel uitmaken van een groter geheel en contact kunnen maken met een goddelijke liefde die via ons mag stromen, raakt me. Vanuit mijn perspectief op het leven doet het er niet toe welke vorm we kiezen om ons met deze onuitputtelijke bron van liefde te verbinden, áls we ons er maar mee verbinden, het door ons heen laten stromen en naar buiten brengen via alle vaardigheden die we in het leven geleerd hebben. Als we dat vaker zullen doen, ben ik benieuwd naar wat we als mensheid nog meer zouden kunnen bereiken en waar we naar toe kunnen groeien. We zijn tot grootse daden in staat, dat blijkt wel en er is nog genoeg op de wereld dat deze vorm van liefde goed kan gebruiken.

Annerieke van Wijhe voor Zin in Baarn

(foto van Pixabay)