De Zin van stilte

Op 4 mei om acht uur ’s avonds zijn we twee minuten stil. De meest indrukwekkende herinnering aan die twee minuten stilte, is het moment dat samenviel met een trainingsavond van mijn sportclub. We speelden korfbal, in de hoogste klasse en dus werd er altijd getraind, ook op 4 mei. Toen de training om half acht startte, werd afgesproken dat de trainer om acht uur ’s avonds een fluitsignaal zou geven waarop iedereen stopte met wat hij of zij aan het doen was. Bij het fluitsignaal werd alles stilgelegd. Ballen ploften op de grond en iedereen bleef staan of ging zitten op de plek waar hij of zij op dat moment was. Sporters uit alle ploegen werden stil. Op de weg, die vanaf het veld nog net zichtbaar was, bleven auto’s langs de kant staan en op het doorgaans rumoerige sportveld, kon je een speld horen vallen. Het was echt stil.

In die twee minuten stilte werd ik me bewust van de geur van het gras, zag ik de ondergaande zon en viel mijn oog op een verdwaalde vogel. Er kwam ontroering bij me naar boven. Ik voelde me verbonden. Met mezelf, met de mensen om me heen en met de mensen die niet fysiek aanwezig waren. Verleden, heden en toekomst vielen samen. Er drong een besef door dat ik onderdeel uitmaakte van iets veel groters dan alleen mijzelf en mijn eigen wereld. Voor even verloor ik mijn identiteit, was ik aanwezig in het existentiële niets waarin alles samenkomt en onderscheid van geloof, ras of afkomst niet bestaat. Ik was er één mee en voelde me opgenomen in iets wat ik in woorden niet goed kan beschrijven.

Toen klonk het tweede fluitsignaal van de trainer en kwam alles weer op gang. Langzaam werd ik weer onderdeel van sportvereniging Dos Kampen en behoorde ik tot een groep mensen die automatisch ook is afgescheiden van andere groepen mensen. Opnieuw geïdentificeerd met culturele waarden en normen die me in mijn keuzes beïnvloeden en een verwachting in zich hebben van hoe ik me behoor te gedragen. Het is nodig, besef ik, dat ik onderdeel uit maak van een groep. Er is afhankelijkheid van elkaar en we hebben elkaar nodig. Toch wil ik altijd in welke stilte dan ook, weer terugkomen bij de ervaring die ik toen had. Het besef door laten dringen dat er achter die culturele verbondenheid, die samenhangt met de plek waar ik toevallig geboren ben, een wezen schuilt dat onderdeel uitmaakt van een veel groter geheel waarin iedereen gelijk is en alles met elkaar samenhangt.

Wat is jouw ervaring met stilte? Hoe kijk jij aan tegen de twee minuten stilte op 4 mei? We zijn benieuwd naar je antwoord en zouden het leuk vinden als je een reactie achter wilt laten op deze pagina.

Annerieke van Wijhe voor Zin in Baarn