Deze donkere dagen aan het einde van het jaar, ze zijn me lief. Ik geniet van de stilte tussen de kerstdagen en de jaarwisseling. We vierden kerstmis met de mensen die ons lief zijn. We trokken onze mooiste kleren aan, deelden met zorg bereide heerlijkheden en maakten lichtjes in het donker. Nu rommel ik wat aan in de stille dagen naar de jaarwisseling. Het is zo zelden dat ik niets hoef van mezelf, maar deze dagen zijn daarvoor. De drukke decemberdagen waren vol van mensen, van werk, van nog willen doen of willen zien, van cadeautjes en delen. Nu trek ik me terug in ons eigen huis in dit lieve dorp en hoef ik nergens heen, niet veel te doen. Er is tijd om te mijmeren. Over tijd, bijvoorbeeld.

Want zo aan het einde van het jaar kijken we terug op de tijd die achter ons ligt. We kijken terug en sluiten dit jaar af. Weer een jaar, alweer een jaar voorbij, waar blijft de tijd? Een wonderlijke gedachte eigenlijk, want de tijd blijft. De tijd tikt rustig door in hetzelfde tempo als het altijd doet. Het is onze tijd, míjn tijd, die verstrijkt en steeds sneller voorbij lijkt te gaan.

Mensen gaan voorbij als een optocht in de tijd en de tijd, die blijft. Het is als met de rivier waarover Boudewijn de Groot zo mooi zong: Het water gaat, wat blijft is de rivier. Een mooi beeld van ons leven ook; als een rivier die stroomt en aan ons de kunst om de stroom te volgen en mee te bewegen met wat zich aandient. Een Boeddhistisch beeld is dat, het brengt me bij een gedachte die me werd aangereikt in de Paaskerk een paar weken geleden, over de steeds vaker gehoorde constatering ‘het is wat het is’. Dat is een wat fatalistische verzuchting die je tot stilstand kan brengen. Immers, acceptatie is mooi, maar willoos aanzien wat er om je heen gebeurt, is iets heel anders. Laten we niet gaan voor wat het is, dacht ik begeesterd toen ik daarop doordacht, maar voor wat het zou kunnen zijn. Laten we onze kracht inzetten om de wereld mooier en beter te maken. Al is het maar de kleine wereld om ons heen.

Nu in de rust van deze stille dagen overweeg ik een en ander en zoek de balans. Het brengt me bij Franciscus van Assisi, die lang geleden al de wijsheid had om tBlog – Tijse wensen: ‘Geef me de moed om te veranderen wat ik kan veranderen. Geef me de wijsheid om te accepteren wat ik niet kan veranderen. En geef me het inzicht om het verschil tussen beide te zien.’ Een mooie gedachte om mee te nemen in de stroom van onze tijd, het nieuwe jaar in. Ik wens u, in de taal die mij lief is, een gezegend nieuw jaar toe.

Monique Mourits, voor Zin in Baarn