Met kwetsbaarheden leren leven

Wat een impact heeft het coronavirus op ons leven. Zo maar ineens werden we erdoor overvallen en zien we mensen reageren. Supermarkten raken leeg, evenementen worden afgelast, scholen sluiten en ga zo maar door. Gelukkig doen velen van ons er van alles aan om te voorkomen dat het virus zich nog verder verspreid en ziekenhuizen zo overbelast raken dat ernstige zieke mensen niet meer behandeld kunnen worden. “Onze samenleving is ziek” zei onze premier en dat vind ik een treffende metafoor. We functioneren als samenleving op een manier waarop we dit ook als individuele mensen doen. Heel lang gaat alles goed en houden we ons staande, tot we in één van onze kwetsbaarheden geraakt worden en een periode van onrust en instabiliteit zich aandient. Onzekerheid en angst worden aangeraakt door een gevoelde bedreiging, waar we vat op willen krijgen en toch lukt dat nu even niet. We hebben het te verduren, ons te verhouden tot de ongemakken waar we mee te maken krijgen en de onzekerheid die dit naar boven haalt.

Doordat allerlei bijeenkomsten af worden gelast, zijn we meer op onszelf aangewezen en toch wordt juist, door deze terugtrekkende beweging, ook meer dan eens onze onderlinge verbondenheid benadrukt. Zo teruggeworpen op onszelf wordt pijnlijk zichtbaar dat we individuen zijn, in voortdurende interactie met elkaar. Dat het gedrag van de één invloed heeft op dat van de ander; een besmetting van één iemand die er zelf niet zoveel last van heeft, kan tot grote gevolgen voor een ander leiden en zo worden we niet alleen verantwoordelijk voor ons eigen, maar ook voor elkaars leven.

Dit virus laat ons zien waar de kwetsbaarheden van onze samenleving liggen waar we met elkaar een verantwoordelijkheid voor dragen. Het roept op tot individueel verantwoordelijk gedrag voor een gezamenlijk belang, zodat we met elkaar de gevolgen op kunnen vangen en de chaos misschien nog te overzien blijft. We worden op dit moment dieper in onze collectieve kwetsbaarheid gedrukt, bewust gemaakt van dat wat zorg vraagt en aandacht behoeft, ook als straks alles weer achter de rug is. Naast alle onrust en ongemakken ontstaan er allerlei mooie initiatieven van mensen die omzien naar elkaar en voor elkaar zorgen. Hoewel ik natuurlijk hoop dat alles snel zijn gewone regel weer vindt, hoop ik ook dat we dat mee zullen nemen. Dat we oog houden voor elkaars kwetsbaarheden, dat deze zichtbaar mogen zijn en we zo omzien naar elkaar dat deze individuele kwetsbaarheden in gezamenlijkheid worden gedragen.

Annerieke van Wijhe voor Zin in Baarn