Loslaten

Mijn hond is overleden. De laatste zonnige dagen was hij er nog en op de eerste dag dat het weer omsloeg naar herfstachtig, is hij gestorven. Nu begint voor mij het loslaten, bijna symbolisch in deze tijd van het jaar. Al meer dan zestien jaar maakte hij onderdeel uit van mijn leven. Allerlei gewoontes, ritmes en rituelen waren afgestemd op mijn hond. Nu hij er niet meer is, ben ik zoekend naar nieuwe manieren om de dag in te vullen. Ik besef dat ik daar niet alleen in ben. Veel mensen zijn zoekend in deze tijd en ieder ervaart op zijn of haar eigen manier een gemis of belemmering in dat wat hij of zij graag zou willen doen. Dat is frustrerend voor veel mensen, wat daarin ook centraal staat.

Ik vond mijn berusting toen ik de eerste keer, zonder hond, door het Baarnse bos liep. Verschillende hondeneigenaren spraken me aan omdat ze me alleen zagen lopen. We deelden het besef van wat een viervoetig vriendje in een mensenleven brengt en hoe het is als dat ineens verdwijnt. Ik werd geraakt door hun betrokkenheid en het liet me zien wat zijn korte leventje aan het mijne had toegevoegd. Al wandelend zag ik een vergelijking met de bomen in het bos, die via hun bladeren zonlicht ontvangen wat ze voeding en energie geeft. Zij slaan die energie op in hun kern, laten de bladeren los en overleven zo de winterse kou. De herhalende cyclus zorgt voor groei en ontwikkeling van de boom. Hij wordt er steeds krachtiger van en staat stevig geworteld in de grond. Ik dacht: “Wat nou, als alles waar ik aan hechtte en wat ik graag vast zou willen houden, zorgt voor een zinvoller leven als ik het loslaat.” Via mijn hond ontmoette ik andere mensen, ik werd er socialer van en ontwikkelde een gezonde leefstijl. Dat hoeft niet langer aan hem gekoppeld te worden, maar het is een onderdeel van mijn eigen leven geworden. Net als de bomen in het bos, kan ik de levensenergie die ik via hem ontving, opslaan in mijn eigen kern om zo als mens te groeien.

Ik vind het een mooie gedachte dat alles waar we aan hechten van toegevoegde waarde is, ook als het weer verdwijnt. Dat wat zo gewoon lijkt, voedt ons op dieper liggend niveau als we daar bewust mee omgaan. Dagelijkse rituelen zijn als de bladeren die het zonlicht opvangen en zo zorgen voor onze levensenergie. Natuurlijk doet het dan nog steeds zeer als dat waar we aan hechten (plotseling) verdwijnt. Het stormt niet voor niets in de herfst als de bomen hun bladeren verliezen. Frustratie en verdriet zijn onvermijdelijk. Maar toch, de natuurlijke cyclus van hechten, verbinden en weer loslaten kan ook zorgen voor innerlijke groei en ontwikkeling. Als de storm straks weer gaat liggen, ligt diep van binnen opgeslagen wat ons werd gegeven.

Annerieke van Wijhe