‘Als je vraagt naar barmhartigheid, het is ons werk, maar we proberen er ook te zijn voor mensen die het slecht kunnen betalen. Ik zie dat als onze plicht. Wij verdienen hier ons geld immers aan mensen die dood gaan. ‘ Aan het woord is Anton Blauwendraat, begrafenisondernemer. Hoe hij de keuze maakte voor dit vak? Tja, het ging zo. Hij rolde erin via de schoonfamilie. Achter in de dertig was hij toen zijn schoonvader overleed en hij mede-eigenaar werd van de onderneming. Hij was politieman in hart en nieren, was gewend in crisissituaties binnen te komen en met mensen te werken die heel geëmotioneerd zijn. Hij is de zakelijke van het werkduo, zegt hij. Maar ik ben milder geworden. Het zal de leeftijd zijn, misschien, of de ervaring. Je komt binnen in het meest intieme moment in een gezin. Je hoort over wat goed was in de familie en wat niet, alles komt boven in die dagen tussen overlijden en begraven van een gezinslid. Vroeger was ik wat korter aangebonden. Nu wacht ik af als mensen tijd nodig hebben om keuzes te maken. Of durf juist in te grijpen als men het niet eens wordt om de tafel en ieder meent het t beste te weten. Dan vraag ik om eens terug te gaan in de tijd en voor te stellen dat moeder zelf aan tafel zit. Kunnen ze samen bedenken wat zíj zou kiezen? Want dit vak gaat over het zorgen wegnemen van de nabestaanden, maar ook over recht doen aan de overledene. Ik heb een graf voor mijzelf gereserveerd naast mijn ouders, dat wilde ik altijd graag. Maar nu denk ik: leg mij maar anoniem op een natuurbegraafplaats. Na een poos is niet zichtbaar wie daar begraven ligt. Maar je blijft er wel, in stilte, voor altijd. Dat geeft een goed gevoel. Net als de opmerking die ik laatst kreeg van een familie; Dank je wel. Jij gaf ons ruimte om te rouwen. 

Monique Mourits

De doden begraven is één van de zeven werken van barmhartigheid die Zin in Baarn op weg naar Pasen in de schijnwerpers zet, als onderdeel van het project ‘Ik ben er voor jou’.