Eva en Adelle, twee leerlingen uit groep 6 van de Amalia Astro school spreken met Peter over dit werk van barmhartigheid. Peter heeft een poos gewerkt in de jeugddetentie. Eva en Adelle zijn benieuwd naar zijn ervaringen en wat dit werk voor hem betekent.

Adelle: Waar denk jij, Peter, vader van Bente en Suze, als eerste aan bij dit werk van barmhartigheid?
Peter: Dan denk ik als eerste niet alleen aan kinderen opsluiten. Je moet ze ook een beetje helpen. Soms maken kinderen een bepaalde misstap. Ja, dan kun je ze opsluiten, maar dan ben je er nog niet, dan moet je ze gaan begeleiden. Dat doen we in Nederland in een jeugdgevangenis.
Eva: En wat voor een gevoel geeft het aan jou om bij hen te zijn?
Peter: Het geeft mij een heel goed gevoel. Ik zal jullie een voorbeeld geven, want, hoe komt een kind eigenlijk in de jeugdgevangenis?
Eva: ja, precies, dat vroeg ik me ook af…
Peter: Ik had een keer te maken met een kind, hij ging een auto stelen. Hij reed met die auto iemand aan en diegene kwam vervolgens te overlijden. Ik heb ook wel eens iemand gehad, die ging met zijn vader inbreken. Dus, moet je je voorstellen: dan gaan wij samen inbreken, duw ik jou door een raam, en dan doe jij voor mij, voor de vader dan, de deur open, en dan zijn we dus samen aan het inbreken.
Adelle: en dan krijgt het kind dus de schuld..?
Peter: ja, de vader moet dan in de gevangenis voor de grote mensen en het kind in de jeugdgevangenis.
Eva: dus eigenlijk worden ze gesplitst. Ze hebben het samen gedaan en ze gaan beiden ergens anders heen.
Peter: ja, dat kunnen wij ons bijna niet voorstellen he…
Eva: nee, en krijgen ze dan een andere straf, of dezelfde?
Peter: nee, kinderen krijgen meestal een straf van twee jaar.
Eva en Adelle schrikken ervan…dan zijn ze al die tijd weg van hun thuis?
Adelle: maar die moeder mag dan toch wel op bezoek?
Peter: dat ligt eraan, meestal als de kinderen zich gedragen, mogen ze bezoek ontvangen.
Eerste drie weken niet, dan mag je vijf minuten bellen
Eva: en de vader, krijgt die even lang straf?
Peter: dat ligt er aan, verschilt wat ze hebben gedaan.
Adelle: Waarom deed je dit werk eigenlijk?
Peer: omdat ik er in geloof, omdat ik de mensen wil helpen. Sommigen hebben echt zo’n domme fout gemaakt, dat ik denk, als ik ze even iets andere vaardigheden leer, dan kunnen ze het zelf. En daar krijg ik een goed gevoel van.
Eva: Wat hoop je voor hen?
Peter: dat ze het licht zien, dat ze niet steeds dezelfde fout maken. En uiteindelijk dat ze denken, he misschien moet ik maar gewoon werk zoeken of iets anders waar ik goed in ben! Als ik dit gesprek goed versta, dan is het veel waard om vanuit die intentie gevangenen te bezoeken. Omdat niemand, geen kind, geen mens, samenvalt, met zijn/ haar misstap. En dat je door er te zijn kunt laten voelen: ik heb vertrouwen in jou, dat het anders kan. En: hoe waardevol dat iemand dan ook zegt: ik wil je daarbij helpen.

Met toestemming van de interviewers en de geïnterviewde heb ik dit gesprek uitgeschreven.

Marleen Kool, betrokken bij Zin in Baarn

De gevangenen bezoeken is één van de zeven werken van barmhartigheid die Zin in Baarn op
weg naar Pasen in de schijnwerpers zette, als onderdeel van het project ‘Ik ben er voor jou’