Het wordt weer Pasen. Dat is mij dierbaarder nog dan kerst. Het is de weg ernaartoe die Pasen zoveel betekenis geeft. De dagen ervoor leggen we de weg af die ons leidt langs conflict en menselijk tekort naar de diepe duisternis van verlies, van gemis en het wonder van weer opstaan. Die diepe duisternis van gemis… ik beleef dat mee nu een dierbare vriendin haar kind verloor. En ik kan het niet helpen dat ik zie dat er geen engel is die de steen wegrolt. Dat het gemis nauwelijks te dragen is en hieruit opstaan een mensenleven zal duren. Hoe doe je dat, vraagt zij aan mensen om zich heen. Hoe leef je hiermee? Hoe kan dat? En ze leert – en leert mij – dat verdriet niet iets is wat je kunt verwerken, kunt wégwerken. Dat je het gemis meeneemt en verweeft door je leven. Ze deelde deze tekst van Floortje Agema: Ik weef de tranen in mijn leven, ik weef de trots in alle dagen. Ik weef de pijn in zachte strengen. Ik weef jou, in alle lagen. Ik zie haar weven, ik zie haar worstelen. Kon ik maar die engel zijn, en mee-weven. Het enige wat ik kan doen, is er zijn. Is blijven, de hele lange tocht door de woestijn. Pasen vraagt ons op te staan en het leven weer aan te gaan. Dat gaat niet van de ene dag op de andere en opstaan zal niet gaan nog, voor die lieve vriendin van mij. Laten wij die het wél kunnen onze moed bij elkaar rapen en dat doen: opstaan voor anderen. Voor diegenen die verdriet en gemis moeten weven door hun leven. Voor wie de tocht door de woestijn nog maar net begonnen is. Voor wie moeten vluchten en geliefden achterlieten. Voor wiens wereld verwoest is. Laten we zachtjes opstaan, laten we er zijn. Laten we bij hen blijven.

Monique Mourits