Iedere woensdag en zaterdag train ik met onze hond bij de KNPV speur- en zoekhonden in Amersfoort. Ze is nog jong en leert snel. Sinds kort mag ze met de gevorderde honden mee naar het grote zoekveld, een weiland vlak bij Woudenberg. In het hoge gras worden daarsporen uitgezet, door regelmatig een voertje of voorwerpje achter te laten. Op die manier weten de honden dat ze nog het juiste spoor volgen en blijven ze doorgaan. Vol trots volg ik mijn vastberaden beestje, dat met de neus op de grond en de staart kwispelend omhoog, haar spoor volgt. Van beloning naar beloning en van voorwerp naarvoorwerp, tot ze bij het eindpunt is en gaat liggen wachten tot ik bij haar ben. Daar volgt degrootste beloning, haar bal en een hele dikke knuffel van haar trotse baasje.Eenmaal thuis, deel ik haar prestaties, ontvang ik het ene duimpje na het andere en ontdektot mijn schrik dat ik eigenlijk, net als zij, een spoor volg van beloning naar beloning. Ik vraagme af in hoeverre ik nog een pad volg dat ik zelf gekozen heb of dat ik inmiddels op een wegben beland, die me de meeste likes en daarmee de meeste waardering oplevert. Ik sta erombekend dat ik vooral mijn eigen pad volg. Dat is lang niet altijd de weg die de meeste complimenten oplevert. Integendeel, het heeft vaak strijd en conflicten gekost om te kunnen en mogen zijn wie ik nu ben. Inmiddels draag ik bij, zeker in mijn werk en word ik gehoord in een eigen visie binnen de psychiatrie en help ik anderen om ook hun eigen levenspad te hervinden. Ondanks die intrinsieke waarde, zie ik ineens hoe eenvoudig het kan zijn, om het eigen gekozen pad los te laten en de waardering in de vorm van likes en complimenten als richtinggevend te gaan zien. Het volgen van mijn eigen pad lukt pas als ik voldoende tijd en ruimte neem om stil te zijn. Me te verbinden met mijn binnenwereld omdat ik daar de routekaart vind die bij mijn leven past. Een leven van binnen naar buiten, in plaats van andersom en dus besluit ik de telefoon weg te leggen. Ik neem rust, ontspan en word me bewust van de hondenkop die op mijn been ligt. Even kijkt ze me aan, word ik geraakt door de trouwe blik in haar ogen en besef ik dat we nog heel veel van elkaar kunnen leren.
Annerieke van Wijhe
Zin in Baarn is een initiatief vanuit de Paaskerk en bedoeld voor iedereen die zoekt naar
zingeving, inspiratie en ontmoeting.