Thuis zijn
Zo lang woon ik eigenlijk nog niet in Baarn en toch voel ik me hier helemaal thuis. Dat gevoel was er al toen ik voor het eerst dit huis ging bezichtigen. Ondanks dat het behoorlijk verouderd was en het nog een flinke klus zou zijn om het op te knappen, voelde ik me er direct thuis. Al snel raakte ik ingeburgerd in Baarn, voel ik me betrokken bij het wel en wee van ons dorp en neem ik deel aan verschillende initiatieven.
Eén van de dingen die me in Baarn opvalt, is de hoeveelheid duiven die in groepen overvliegen. De duivensport wordt door verschillende Baarnaars en Barinezen actief beoefend. Hier in de Oosterstraat worden op verschillende plekken duiven gehouden.
Mijn overbuurman kan hier geanimeerd over vertellen. Zo leerde ik dat duiven precies weten waar ze naartoe moeten vliegen als ze ergens losgelaten worden. De duif wil altijd terug naar huis. Ik had verwacht dat er verwarring zou ontstaan als zoveel duiven zo dicht bij elkaar verblijven en helemaal vanuit België hun weg naar huis zoeken. Toch keert iedere duif terug naar haar eigen plek en wil zij dat het liefst zo snel mogelijk doen. Ik ontdekte dat, alles waar de duivensport op gebaseerd is, geënt is op het natuurlijke instinct van de duif; dat zij altijd huiswaarts keert. Decennia lang heeft de duif ons zo gediend, bracht zij berichten over aan achterblijvers, alleen maar vanuit haar natuurlijk verlangen om thuis te zijn.
“Hoe zit het dan met ons?” Vroeg ik me af. Nu wij gedwongen worden om zo veel mogelijk thuis te zijn. Juist verlangen naar meer vrijheid en er het liefst op uit willen trekken. Ik weet niet hoe het met u is, maar ik word ongedurig van sommige corona maatregelen. Natuurlijk snap ik het nut ervan, maar ik voel me ook in mijn vrijheid beknot. Het liefst zou ik er weer op uit willen gaan, mensen ontmoeten en reuring opzoeken.
En toch, als ik dan zo in mijn tuin zit en de duiven van de buurman zie overvliegen. Klapperend met hun vleugels en samenhorig in hun vlucht, besef ik wat een voorrecht het eigenlijk is om ergens thuis te zijn. Dat ik een plek heb, waar ik veilig ben, gezien word en waar ik altijd terug kan keren. Ik vind het iets moois dat deze duiven me herinneren aan dit gevoel van thuis zijn. Het heeft eigenlijk iets heel eenvoudigs; dagelijks vliegen ze over mijn huis. Als ik me weer eens ongedurig voel, liever ergens zou willen zijn, weg van mezelf en onrust zoek. Dan kijk ik naar boven, naar de duiven in de lucht en laat ik goed tot me doordringen hoe waardevol het is om ergens thuis te mogen zijn.
Annerieke van Wijhe