In de geest van mijn vader
Het was eind september tussen de eerste en tweede corona golf in. Corona zat in alles, net als de geest van mijn vader. Als twee krachten die alles bepaalden rondom zijn overlijden. Dat begon al toen hij nog leefde en hij zich niet wilde schikken naar de corona-maatregelen die in het verzorgingstehuis golden, waar hij en mijn moeder verbleven. Omdat ik me zorgen maakte om de gezondheid van mijn moeder, schreef ik hem drie keer een brief waarin ik me voordeed als de directrice van het zorgcentrum. Uit haar naam schreef ik alle regels kort en duidelijk op, zodat hij niet onbedoeld een risico voor de gezondheid van mijn moeder zou vormen. Zij was vooral onze zorg. Het kwam dan ook zeer onverwacht dat mijn vader een herseninfarct kreeg en drie dagen later in het ziekenhuis overleed. Graag had ik hem zijn favoriete programma Nederland Zingt laten horen, maar precies op het moment dat het programma startte, stierf hij. In mijn aanwezigheid en met een berustend, christelijk lied op de achtergrond. Vanwege de vele corona-besmettingen had mijn vader ook niet langer in het ziekenhuis kunnen blijven. In een hospice kon hij niet terecht want dat was vol. We besloten daarom dat we hem bij mijn broer, die alleen woont en tuinder is, zouden verzorgen. Dat had hij prachtig gevonden. De tijd haalde ons in en mijn vader overleed voortijdig. Om hem daar toch een plek te geven, werd er een corona-proof pad met foto’s uit het leven van mijn vader in de kassen van mijn broer aangelegd. Alle mensen die dat wilden, konden op hun tijd en op hun moment afscheid van hem nemen. De condoleance was een angstig moment. We waren bang dat iemand ons onbedoeld zou besmetten en zeker mijn moeder was bang om ziek te worden. Toch was ook tijdens de uitvaart de geest van mijn vader voelbaar. In een klein gezelschap, zijn gezin met alle nakomelingen, zongen mijn man en dochter: “De Heer is mijn herder”. Het lied dat zoveel voor mijn vader betekende. We namen waardig afscheid, op gepaste afstand en toch zo sterk verbonden. Op de begraafplaats wilden we graag, zoals de gewoonte is binnen het dorp waar mijn vader woonde, een schep zand op de kist gooien. Dat groeide uit tot een prachtig ritueel waarbij we als nakomelingen met al zijn eigen moestuin gereedschap het graf mochten dichten. Wie van onze familie ook maar wilde helpen ging aan de slag; Mijn broer met zijn eigen sjofel en ik met de hark die ik een jaar geleden van mijn vader geërfd had. Het was een ingrijpend moment dat ik nooit meer zal vergeten. Het was warm op die prachtige zonnige dag, eind september, tussen twee corona-uitbraken door. En bovenal warm omdat de geest van mijn vader in alles overheerste.
Dineke Bekedam
Zin in meer verhalen over licht. Kijk dan hier: Zin in licht